Dziesięć obrazów Dziesiątej Muzy
Dziesięć obrazów Dziesiątej Muzy
Łańcuszki akceptowalne, część druga: dziesięć ulubionych filmów. Nominowany przez Jacka, zastanowiłem się i stworzyłem taką listę. Dziwna ona jest. Jak w przypadku książek nie pokrywa się z listą "10 filmów, które uważasz za najbardziej udane artystycznie", "które najbardziej ubogaciły mnie"... etc. Wymieniam 10, które ze mną zostały. Mądrych, głupich, przede wszystkim fajnych. Takich, których oglądanie sprawia mi przyjemność nawet po latach. Albo nieprzyjemność, ale znaczącą.
Przeważa fantastyka (nic dziwnego) oraz okolice. Na pewno widać, że po zdarciu ze mnie cieniutkiej warstwy intelektualisty, pod spodem siedzi człowiek prosty, potomek zaściankowej szlachty, która lubi, jak coś wybucha. Co gorsza, nie wstydzę się tego.
(Filmy w kolejności alfabetycznej; uzasadnienie na wtf.waw.pl)
1) Coś - tylko dobry horror i genialny film SF. Prostota scenariusza (odziedziczona po książkowym pierwowzorze Johna Campbella) połączona z pięknymi ujęciami polarnymi i kilkoma ikonicznymi scenami (zwłaszcza Test!), pozwala łaskawie spojrzeć na starzejące się efekty specjalne i naturszczykowską grę aktorską postaci drugoplanowych.
2) Gwiezdne Wojny (Stara Trylogia) - Wiadomo, nie? Star Wars to nie film, bo takich było wiele. To świat, do którego Oryginalna Trylogia jest przepustką. To święto nerdyzmu, wyobraźni i kosmicznego westernu. Czego chcieć więcej?
3) Hamlet (1990) - Oto dowód, że jestem prostym człowiekiem: Hamletem jest dla mnie Mel Gibson. Szaleństwo Mad Maxa po prostu do mnie przemawia, a atrakcyjna oprawa całego spektaklu jest autentycznie rozrywkowa. Przy tym Shakespeare został na miejscu, tylko w niektórych miejscach podkolorowany.
4) Misja - Wspaniała, i ludzka i boska opowieść plus zdjęcia plus muzyka. I - oczywiście - Irons, zanim stał się Skazą.
5) Obcy 2 (aka: Obcy: Decydujące starcie) - Ostateczny awatar filmowej nerdozy. Szczypta horroru (ale nie zbyt wiele), dużo prostego i dobrego SF, a na koniec poruszająca opowieść o macierzyństwie, odwadze i przewagach kosmicznych marines. Mimo ładnego wieku, obraz nie zestarzał się ani o minutę, gdyż jego wielkość buduje historia oraz odzywki Hudsona. No i ten polski podtytuł...
6) Park Jurajski - Film, który współkształtował wyobraźnię mojego dzieciństwa, sprawił, że chciałem zostać paleontologiem oraz w wieku dziesięciu lat zamierzałem opatentować metodę usuwania osadów kredowych z pomocą sprężonego skroplonego tlenu.
7) Predator - Część pierwsza to zarówno dobry film akcji, jak i niezwykle inspirująca opowieść fantastyczna. Suchary Arnolda to międzynarodowe dziedzictwo lat osiemdziesiątych, a tekst: "Jeśli krwawi, możemy to zabić" zawiera więcej optymizmu, humanizmu i wiary w człowieka, niż cały dorobek myśli filozoficznej razem wzięty.
8) Rambo 2 (aka Rambo: Pierwsza krew, część druga) - Mój świetlany archetyp kina akcji - prostej opowieści, wypełnionej błyskami oraz hukami, a mimo to przekazującej pewną historię. I ten łuk... (inspirujący wiele harcerskich przygód sprzecznych z zasadami BHP).
9) Quo Vadis (1951) - Mój świetlany archetyp kina kostiumowego. Niemal idealna adaptacja sienkiewiczowskiego oryginału, bardziej piękna, niż wierna, ale tego oczekuję od adaptacji. Szaleństwo Petera Ustinova jest bardziej nerońskie od prawdziwego Nerona.
10) Zew Cthulhu (2005) - Druga, po Quo Vadis, idealna ekranizacja. Z głodowym budżetem, ale sercami do pracy, twórcy z HPLHS stworzyli dzieło wierne i literze i duchowi Lovecrafta.
Oraz poza kolejnością:
??) Pasja - Film, który jest bardziej przeżyciem, niż tekstem wizualnym. I najlepsze w tym wieku powtórzenie, że Boskość jest najpotężniejsza, największa, najpiękniejsza, kiedy zbliża się do człowieczeństwa, w całej jego małości i szpetocie.
Komentarze (2):